‘Smart Industry’ en ‘Industrie 4.0’. Het zijn de buzzwoorden voor de maakindustrie van dit moment. De vierde industriële revolutie is gestart en de vakliteratuur staat vol met toepassingen op het gebied van artificial intelligence, virtual en augmented reality, digital twinning, servitization en additive manufacturing.
Het is een feit dat er een versnelling van technologische ontwikkelingen plaats vindt en als bedrijf moet je hierop inspelen. Aanhaken en er je voordeel doen. Maar het gaat allemaal wel heel snel in een decennium waar we hebben moeten herstellen van een banken- en een Eurocrisis (2008 en 2010). Met als klap op de vuurpijl de start van een wereldwijde pandemie (2019). Ga er maar aan staan.
Smart Industry wordt veelal omschreven als de vierde industriële revolutie. De vierde industriële revolutie gaat over een samensmelting van fysieke, digitale en biologische werelden. Het is een integratie van kunstmatige intelligentie (AI), robotica, het Internet of Things (IoT), 3D-printing, genetische manipulatie, quantum computing en andere nieuwe technologieën.
Dat brengt ons bij de vraag wat de andere drie revoluties waren? De eerste kennen we als de uitvinding van de stoommachine waarbij arbeid verricht wordt door een machine. De tweede industriële revolutie is de totstandkoming van serieproductie waarbij mensen en machines gerangschikt worden om te komen tot productieoptimalisatie. En de derde revolutie is die van de toepassing van communicatie en digitalisering.
Hierin kan ook een groeimodel worden gezien. Waar staat de onderneming? Of in welke fase verkeert een geven productiedeel? Een volledig LEAN ingerichte productielijn kan gezien worden als state-of-the-art binnen assemblagetechnologie, maar in termen van ons groeimodel van industriële revoluties praten we over de tweede fase. Feitelijk gaat de technologieontwikkeling zo rap dat we van de tweede fase naar de vierde zouden willen springen. Maar is dit verstandig?
Groeimodellen leren ons juist dat het niet verstandig is stappen over te slaan. Tussenstappen zijn essentieel om te leren dat je als organisatie bewuste keuzes moet maken. Het is echter de vraag of iedere onderneming ieder wiel opnieuw zelf moet uitvinden. Kunnen we collectief leren, of leren van ‘andermans’ fouten?
In de Smart Industry beweging zoals die in Nederland is georganiseerd, door het ministerie van EZK in samenspraak met werkgeversvereniging FME, zien we koplopers. Koplopers zijn die bedrijven die door hun interne cultuur al jaren bezig zijn om nieuwe technologie in te zetten in de eigen business. Daarmee investeren zij veel en worden ze langs een lange weg onbewust bekwaam. In deze beweging zien wij dat veel koplopers genegen zijn de kennis te delen. Deze ‘best practices’ van koplopers kunnen bijdragen aan het versneld laten groeien van de grote meerderheid. Om de kennis te kunnen delen moeten kennisinstellingen deze ‘best practices’ door vertalen naar generieke kennis. Want ook koplopers groeien alleen harder als de meerderheid van de bedrijven met hen mee kan groeien.
Veel bedrijven hebben een inhaalslag te maken. Zij hebben in hun organisatie medewerkers nodig die helpen om te groeien van fase 2 naar 3 om vervolgens door te kunnen gaan naar Industry 4.0. De digitalisering van de productieomgeving is hierin ook cruciaal, ofwel: in een analoge productieomgeving valt niets te zien met een augmented reality bril.
Om die reden is het goed dat bedrijven investeren in het opleiden van hun medewerkers. Deze medewerkers moeten een goede (technische) basis meekrijgen in groeifase 3 (digitalisering en communicatie) om vervolgens te kunnen ruiken aan groeifase 4 (Smart Industry). Uiteindelijk kunnen we adaptatie van nieuwe technologieën wel versnellen, maar niet overslaan!
Geschreven door: Rik Grasmeijer
